«Ότι μεγαλώνει στην μοναξιά, γίνεται άγριο και επιβιώνει» λέει η «Ηλέκτρα» διά στόματος Γιώργου Μάτζιαρη.

Και από πίσω κοάζουν οι «αδερφές» της (Κωνσταντίνος Γιουρνάς και Φώτης Κουτρουβίδης) ως σαν χορός αρχαίας τραγωδίας. Ναι λοιπόν, πρόκειται για μια παράσταση ανδρών που υποδύονται γυναικείους ρόλους. Τόσο το λευκό της φορεσιάς τους, όσο και η αιματοβαμμένη ποδιά της Ηλέκτρας σε μεταφέρουν σε σημείο σπονδών μιας άλλης εποχής, της εποχής του παλατιού των Μυκηνών. Και προετοιμαστείτε για μεγάλη θυσία !!!

Κ ενώ η σκηνή ανοίγει, καπνοί σε υποδέχονται και δύο μικρόφωνα ανοιχτά μαζί με δύο ζευγάρια μάτια να σε κοιτούν και να γελούν… σύντομα καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για γέλιο κανονικό, ούτε για γέλιο ειρωνικό αλλά μάλλον για γέλιο που καταλήγει σε κλάμα. Θυμήσου το γέλιο του Joaquin Phoenix στο Joker. Πρόκειται για ακριβώς το ίδιο γέλιο. Εκεί ακριβώς προϊδεάζεσαι ότι δεν πρόκειται για κάτι αστείο. Η «Ηλέκτρα» επί σκηνής κουλουριασμένη, αναδύεται ωσάν δύση κι όχι ως ανατολή. Η Ηλέκτρα  νυμφεύτηκε το πένθος του πατέρα της. Ολόκληρη την ζωή της την αφιέρωσε σε αυτό και ακόμα περισσότερο στην εκδίκηση. Υπάρχει μεγαλύτερη θυσία άραγε από το ατελείωτο μοιρολόι και την αυτό-απαγόρευση της χαράς και την διασκέδασης. Και κάποιος εύλογα θα έλεγε, εντάξει καλή η «Ηλέκτρα», αλλά πολύ καταθλιπτική, ρε παιδί μου! Σύγχρονος ο όρος της κατάθλιψης και αρκετά συχνός στην εποχή μας. Ήταν όμως καταθλιπτική η Ηλέκτρα ή θυμωμένη με όλη την σημασία της λέξεως(?)

Η «Ηλέκτρα» ήταν εξαγριωμένη με την Κλυταιμνήστρα (μητέρα της)και τον Αίγιστο( πατριό της). «πόθοι σε αιματοβαμμένο κρεβάτι δεν μένουν ατιμώρητοι», «ο φόνος τιμωρείται με φόνο», ενδεικτικές εκφράσεις της αγανακτισμένης κόρης για το ειδύλλιο της μητέρας και του πατριού. Εδώ εύστοχα ο Μάτζιαρης τοποθετείται σχετικά με τις σχέσεις μετά το διαζύγιο, χωρισμό ή θάνατο  και πως τις αντιλαμβάνονται τα παιδία.  Ωραίες και διακριτικές οι μεταφορές του εκεί και τότε( αρχαία Ελλάδα) και εδώ και τώρα (σύγχρονη εποχή).

Και τα νέα καταφθάνουν στο παλάτι των Μυκηνών … Αναγγέλλει ο κήρυκας « Ο Ορέστης πέθανε» σκοτώθηκε πέφτοντας από το άλογο σε αγώνες όπου διακρινόταν!!!» Η Ηλέκτρα αγγίζει την παράνοια σπαράζοντας… εν αντιθέσει με την μητέρα της που ανακουφίζεται. Και η σωρός του καταφθάνει και εναποτίθεται στα χέρια της. Σπαρακτικό και αβάσταχτο το μοιρολόι επί σκηνής. Συγκλονιστικές οι ωδές της Ηλέκτρας ώσπου ο ίδιος ο Ορέστης δεν αντέχει το μοιρολόι του και αποκαλύπτει την ταυτότητά του στην Ηλέκτρα!!! Και το σχέδιο τίθεται προς εφαρμογή. ‘Ήρθε η ώρα της «Νέμεσης» για την Ηλέκτρα, οι προσευχές της εισακούστηκαν, ο αδερφός της, ο Ορέστης άργησε αλλά ήρθε, να την λυτρώσει από την ορκισμένη θλίψη της.

Κι επειδή δύσκολα θα άφηνε ο Γιώργος Μάτζιαρης τόσο σκηνοθετικά όσο κ σεναριακά την «‘Υβρη» ατιμώρητη, στο τέλος ως θεία δίκη έρχεται μαζί με την  βακχική «Τίσης» ! !  Ο φόνος την θυτών προκαλεί την λύτρωση την Ηλέκτρας, της τιμής της και των θεατών.

Αν θέλετε να δοκιμάσετε τα όρια σας, παρακολουθείστε με πάθος την παράσταση «Σχόλιο για την Ηλέκτρα», θα σας ενθουσιάσει και θα σας προβληματίσει σχετικά με τον πόνο, την θλίψη και σε τι βαθμό αυτά τα συναισθήματα  μας παρακινούν στον σχεδιασμό της ζωής και στον σχηματισμό των σχέσεων μας. Ειδικά των πρωτογενών σχέσεων μας με τους γονείς μας. Ας ανατρέξω λίγο στον αξιολάτρευτο πατέρα της Ψυχολογίας S. Freud. Ο S.Freud, μελετώντας αναλυτικά την αρχαία τραγωδία και τον αρχαίο  ελληνικό πολιτισμό, όρισε δύο θεμελιώδη συμπλέγματα. Το οιδιπόδειο σύμπλεγμα (σχέση μητέρας-υιού) και το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας( σχέση πατέρα-κόρης ).

Έχετε κατά νου την θεωρία του ανωτέρω αυστριακού, θα σας βοηθήσει στην ερμηνεία των συμπεριφορών τόσο της Ηλέκτρας, του Ορέστη και άλλο τόσο της Κλυταιμνήστρας και του Αίγιστου.

Καλή απόλαυση !

Πηγή – Πάστα Φλόρα