Ανταπόκριση Θεατρικής Παράστασης: «Σχόλιο για την Ηλέκτρα» – NOIZY
Από Στέλλα Κοκκινέλη

Βρισκόμαστε στο Άργος, στο παλάτι των Ατρειδών. Η Ηλέκτρα, κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, θρηνεί για το θάνατο του πατέρα της από το χέρι της μητέρας της και του Αιγίσθου. Στην προσμονή του Ορέστη, του αδερφού της, η ελπίδα για εκδίκηση και αποκατάσταση του δικαίου με το φόνο των υπαίτιων αναζωπυρώνεται χωρίς όμως να κατευνάζεται ο θρήνος της. Ο Ορέστης αναμένεται να έρθει από τη Φωκίδα, όπου μεγάλωσε, για να εκδικηθεί το χαμό του κύρη τους. Οι δυο αδερφές του, Ηλέκτρα και Χρυσόθεμις, εύχονται να επιστρέψει, όμως η στάση της δεύτερης είναι πιο συνετή, αφού έχει αποδεχτεί την κατάσταση. Ο ρόλος της εξισορροπεί τις έντονες εξάρσεις της Ηλέκτρας και δίνει τις δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Ο Ορέστης επιστρέφει μ’ ένα τέχνασμα που το βοηθάει να μπει στο παλάτι χωρίς να τον καταλάβουν, αφού θα το θεωρήσουν νεκρό. Στο άκουσμα του θανάτου του αδερφού της, η Ηλέκτρα ξεσπάει σ’ έναν σπαρακτικό θρήνο, ο Ορέστης αποκαλύπτει την ταυτότητά του κι έτσι οδηγούμαστε στον πολυπόθητο φόνο της Κλυταιμνήστρας.

Έργο της περιόδου του Πελοποννησιακού πολέμου, που αναδεικνύει την παθολογία του και κάνει τους ήρωες έρμαια, που βυθίζονται μετατρέποντας το θρήνο σε όργανο εκδίκησης που αντί να κατευνάζεται επιτείνεται.

Στην παράσταση «Σχόλιο για την Ηλέκτρα», που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Χώρος, βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Όσο κοντά στην αρχαία τραγωδία μας έφεραν οι υποκριτές που ήταν άντρες, τόσο μας απομάκρυνε η φρέσκια ματιά της απόδοσής της. Ο συνδυασμός του κλασσικού με το καινούριο σίγουρα μας έκανε να βλέπουμε μια ιστορία που αν και την ξέραμε, δεν την είχαμε ξαναδεί έτσι. Μια καινούρια Ηλέκτρα που μας κάνει να ξεχνάμε την ιστορία της και περιμένουμε την εξέλιξη, πετυχαίνοντας έτσι τον στηλοβάτη της τέχνης που είναι η ανοικείωση των παραδεδεγμένων και της πραγματικότητας.
Δυνατές ερμηνείες σ’ ένα δύσκολο εγχείρημα παρουσίασης γυναικείων χαρακτήρων με αντρικούς ρόλους. Τρεις άντρες επί σκηνής κάνουν το κοινό να χαζεύει μπροστά στις γρήγορες εναλλαγές των προσώπων και των χαρακτήρων, τις περισσότερες φορές χωρίς εξωτερικούς παράγοντες. Σώματα και πρόσωπα που μιλάνε και δρουν από μόνα τους. Σκηνικό επιβλητικό, στο οποίο κυριαρχεί το ερυθρό και το λευκό, μετατρέποντας μια σκηνή σε συμβολισμούς. Οι ηθοποιοί εκμεταλλεύτηκαν την απουσία πολλών σκηνικών και μας παρουσίασαν μια παράσταση βασισμένη εξ ’ολοκλήρου στην ερμηνεία, την κίνηση και τη φωνή που γέμισε τη σκηνή και τη φαντασία μας.

Πηγή – NOIZY

(16/11/2019)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΝΕΑ