Πόσο αντέχετε την θέα του ανθρωπίνου σώματος, ειδικά όταν αυτό εμφανίζεται στο κέντρο της πόλης, στην περίφημη οδό Αθηνάς, ολόγυμνο μπροστά σας;

-Πολύ;

-Λίγο;

-Καθόλου;…

«Ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα μιλάει ακατάπαυστα για τον ανθρώπινο πόνο…»

Κάποιοι λένε, για τα μάτια, κάποιοι εστιάζουν στα χείλη. Όλοι μας όμως, παρακολουθούμε και μετέχουμε στην κίνηση και την ¨λογόρροια¨ του ανθρωπίνου σώματος. Τρώμε, κοιμόμαστε, ξυπνάμε, κάνουμε έρωτα, βαδίζουμε, τρέχουμε και σε τί δεν συμμετέχει το σώμα μας. Ακόμα και εν απουσία συναισθήματος το σώμα αισθάνεται και μιλά. Ίσως τότε μιλάει ακόμα περισσότερο.

Η οδός Αθηνάς ενώνει το Μοναστηράκι με την Ομόνοια. Ένας δρόμος γεμάτος περιπλανώμενες ψυχές και περιφερόμενα σώματα. Όλα βυθισμένα στο πάθος, όλα βαλτωμένα στο τέλμα. Βία, εμπόριο κάθε είδους, γλώσσα ματωμένη και ρηχή. Όνειρα παραπεταμένα και εγκλωβισμένες ονειροπαγίδες μέσα στην μούχλα και την μιζέρια. Στην μέση του δρόμου βαδίζει η απόγνωση, γυμνή και αποστεωμένη κι αυτή, όπως οι περαστικοί γύρω της…

Ένα εκπληκτικό σκηνικό, επιμελημένο από τον Αριστομένη Θεοδωρόπουλο, με σπασμένες πλαστικές κούκλες, σε πλήρη ακρωτηριασμό, σκουπίδια, παλιά αντικείμενα και «παπατζήδες», όλα αυτά σε πλήρη αρμονία με τον πάλαι ποτέ κακόφημο σταθμό του τρένου της πλατείας Ομονοίας τις δεκαετίες του 50-60. Η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη σκηνοθετεί με μοναδικό σκοπό, να σταθούμε για 45 λεπτά ακίνητοι παρατηρητές μπροστά στην αλήθεια της οδού Αθηνάς. Να παρακολουθήσουμε βιασμό, ουσιοεξαρτώμενους να ψάχνουν την δόση τους  και τέσσερα γυμνά σώματα να παραθέτουν  σχεδόν ταυτόχρονα τους μονολόγους τους. Οι διάλογοι ισχνοί έως απόντες κι εδώ που τα λέμε, ακούτε πολλούς διαλόγους στο δρόμο;

Άλαλοι διαβάτες, που διασταυρώνονται χωρίς ενδιαφέρον, κι αν τύχει να ψυχορραγείς δίπλα τους, εάν είσαι τυχερός μπορεί να σε βρίσουν, να σε σπρώξουν ή να σε κλωτσήσουν. Κλήρωσε για σένα τότε! Μεγάλη μορφή διάδρασης, τόσο μεγάλη που τα μοναδικά συναισθήματα που συμμετέχουν είναι ο θυμός, η αηδία και αδιαφορία. Ντελίριο επικοινωνίας! Κέρδισες…

Οι ήχοι της πόλης δεν σταματούν να πλαισιώνουν τις άγριες σκηνές ενώ τα γυμνά σώματα των ηθοποιών προσδίδουν ακόμα μεγαλύτερη δραματικότητα στην παράσταση. Δυνατές ερμηνείες με ωραία μουσική να αγκαλιάζει την γύμνια των κορμιών τους.

Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη…

Καλλιόπη, η ευγενέστερη και η μεγαλύτερη των μουσών, μνεία της γίνεται στα προοίμια των ομηρικών επών. Παράκληση την μούσα Καλλιόπη δεν παραλείπουν ποτέ, οι ραψωδοί για έμπνευση…

Για κοπιάστε για επίκληση στον Βοτανικό… στο θέατρο Χώρος!

Δείτε περισσότερα για την παράσταση Εδώ

Πηγή – PastaFloraMag