Όταν μιλήσαμε με την Έλενα Μαυρίδου τα πράγματα στον Πολιτισμό ήταν σχεδόν χαρμόσυνα, καθώς είχε ανακοινωθεί πως τα θέατρα σηκώνουν και πάλι αυλαία. Η πανδημία του κορωνοϊού επέβαλε το άνοιγμά τους με το 30% των θεατών τους, ωστόσο ουδείς διαμαρτυρήθηκε. Το αντίθετο. Όλοι, από τις μεγάλες έως και τις μικρότερες σκηνές, τήρησαν ευλαβικά τα νέα μέτρα και παρουσίασαν παραστάσεις απόλυτα ασφαλείς. Τότε λοιπόν, η Έλενα Μαυρίδου βρισκόταν σε περίοδο προβών για να ξαναανεβάσει το «Περιμένοντας τον Γκοντό», αυτή τη φορά στο Σύγχρονο Θέατρο (και όχι στο δικό της θέατρο Χώρος).

Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, καθώς η Πολιτεία επέβαλε για άλλη μια φορά «σιωπή» στον Πολιτισμό – μια σιωπή αδιανόητη και ακατανόητη, καθώς όποιος παρακολούθησε έστω και μία παράσταση αυτές τις λίγες μέρες που άνοιξαν τα θέατρα, μπορεί να επιβεβαιώσει πως ευκολότερα μπορεί να κολλήσει κορωνοϊό στο σούπερ μάρκετ, παρά σε μία θεατρική αίθουσα. Για να μην αναφερθούμε στα ΜΜΜ ή στις εκκλησίες.

Σήμερα, λοιπόν, σας παρουσιάζουμε μία συζήτηση που κάναμε με την πολυτάλαντη ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Έλενα Μαυρίδου που αυτές τις ημέρες ΘΑ παρουσίαζε το έργο του Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό». Αντί για τον… Γκοντό ωστόσο,  σήμερα όλο το ελληνικό θέατρο περιμένει μία εξήγηση του γιατί έκλεισε, ενώ τηρήθηκαν όλες οι προδιαγραφές ασφαλείας και δεν υπάρχει ούτε καν υπόνοια πως αποτέλεσε εστία υπερμετάδοσης του κορωνοϊού.

Γιατί επιστρέφετε με αυτό το έργο και τι εξακολουθεί να σας γοητεύει σ΄αυτό;

Γιατί με κάνει να αισθάνομαι ερωτευμένη και μόνο ο έρωτας μπορεί να σε κάνει να βλέπεις τα πάντα σαν να είναι η πρώτη φορά, με μεγάλη όρεξη και ορμή.

Το έργο αυτό με κάνει να νιώθω πως η ζωή είναι ένα ταξίδι που αξίζει, παρά τις δυσκολίες του. Είναι σαν ένα αίνιγμα για την αληθινή αξία της ζωής μας.

Πόσο επίκαιρο είναι σήμερα;

Κάποτε πληροφορήθηκα πως υπήρξε μια φήμη ότι ο Μπέκετ είχε αποκαλύψει σε ένα έγγραφο του, την ταυτότητα του Γκοντό και πως ο Γκοντό ήταν κάποιος που βοηθούσε κρυφά κόσμο στα σύνορα για να τους σώσει απ το πόλεμο. Πόσοι σήμερα επιθυμούν ένα καλύτερο μέλλον σ’ έναn καινούργιο τόπο, μακρυά από το μέρος που βρίσκονται; Μήπως όμως και αυτή η φήμη, αυτή η εξήγηση δεν έχει καμία σημασία; Σε αυτό το έργο οποιαδήποτε προσπάθεια να τοποθετήσουμε μια ερμηνεία ή μια επικαιρότητα είναι κάτι που βγάζει κάποιο νόημα μέσα σε ένα άλλο μεγαλύτερο νόημα της ζωής που κατα πάσα πιθανότητα στο τέλος δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.΄Ενα τέτοιο έργο είναι διαχρονικό και όχι επίκαιρο.

Τι τονίζει ιδιαίτερα η σκηνοθετική σας οπτική;

Αντιστροφές. Διπλούς χαρακτήρες. Πολλαπλασιάζοντας τους ήρωες του έργου, θέλησα να δημιουργήσω ένα σύμπαν στο οποίο τελικά να μπορεί κανείς να αναρωτηθεί εάν η ζωή μας είναι ένα καθρέφτισμα μιας άλλης ζωής. Ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο. Δυο κλόουν περιμένουν στο πουθενά. Το δέντρο του διάσημου ραντεβού του Βλαδήμηρου και του Εστραγκόν με τον Γκοντό δεν υπάρχει, στη θέση του υπάρχει μια στήλη φωτός. Δεν υπάρχει τίποτα, δεν ξέρουμε καν αν υπήρξε κάτι πότε. Και μουσική, πολλή μουσική. Σ’ ένα έργο σιωπής υπάρχει μουσική.

Η επικαιρότητα με τον κορωνοϊό έδωσε άλλες διαστάσεις στο έργο μέσα σας;

Μετά τη καραντίνα μπήκαμε όλοι για πρώτη φορά σε πρόβα και είναι η πρώτη μας παράσταση μετά από μια μεγάλη παύση. Μοιραία δεν βρισκόμαστε πνευματικά στο σημείο που το αφήσαμε. Το ίδιο το θέατρο και η λειτουργία του είναι υπό εξέταση αυτή τη στιγμή. Η διάθεση μου είναι να δυναμιτίσω μέρος της σκηνοθεσίας κατα τη διάρκεια της παράστασης.

Σήμερα ποιον ή τι πιστεύετε πως περιμένουμε;

Κάποιον να μας σώσει και να μας ανακουφίσει από τη διαδρομή της ζωής δίνοντας ένα νόημα στα πράγματα. Πάντα αυτόν περιμένουμε.

Πώς βιώνετε εσείς σαν καλλιτέχνιδα την περίοδο αυτή της πανδημίας; Αισθάνεστε προστατευμένη από την Πολιτεία;

Καθόλου. Η τέχνη μοιάζει να είναι το τελευταίο για αυτή τη χώρα. Αβεβαιότητα, ασάφεια, παραλογισμός.

Πόση ανάγκη έχει ο κόσμος το θέατρο σήμερα; Εσείς επανεκτιμήσατε τώρα την περιοδο της σιωπής του την αξία του;

Όσο ο άνθρωπος θέλει να συναντάει έναν άλλον άνθρωπο και κατ΄ επέκταση τον εαυτό του, το θέατρο θα είναι ένας δρόμος γι΄αυτό το ραντεβού. Νομίζω όμως πως σε αυτή τη φάση το πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη αυτή, θα πρέπει να το απαντήσει ο ίδιος ο κόσμος. Διότι είναι τρομαγμένος, μπερδεμένος, αλλά σίγουρα έχει επικοινωνήσει πως επιθυμεί τη λειτουργία των θεάτρων. Για να γίνει θέατρο πόσοι χρειάζονται; Ένας πάνω στη σκηνή και ένας κάτω από αυτήν. Όταν δεν έχεις ούτε έναν δεν υπάρχει το θέατρο. Την περίοδο της καραντίνας μπήκα και εγώ όπως όλοι μας σε μια αναμονή. Ασχολήθηκα περισσότερο με την κατασκευή θεατρικών μασκών και μαριονεττών. Ήταν σαν μια προσευχή και ένα δημιουργικός τρόπος να βιώνω τη κατάσταση γύρω μου.

Είστε μητέρα ενός μικρού παιδιού. Μάλιστα κάνατε την περιπέτεια υγείας σας κατά την εγκυμοσύνη και θεατρικό, την Πτέρυγα. Πόσο σας άλλαξε η μητρότητα; Άλλαξαν οι προτεραιότητές σας;

Η πτέρυγα ήταν η προσωπική καραντίνα που πέρασα στο νοσοκομείο Αλεξάνδρας έχοντας την ευκαιρία να παρατηρήσω αρκετές μελλουσες μητέρες που παλεύουν για την Μητρότητα. Είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω ένα κόσμο που αγωνίζεται για την ίδια τη ζωή στο ξεκίνημα της. Μεγαλειώδες. Ένα παιδί πάντα αλλάζει τα πράγματα. Είναι ευλογία έλεγαν οι παλαιότεροι. Η καθημερινότητα αλλάζει με όλα τα τρελά της μητρότητας που κυνηγάς τα πράγματα με το ρολόι αλλά και όλη τη χαρά της αγάπης που έρχεται στη ζωή σου.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας αυτήν την περίοδο;

Να μην διατηρήσω την αισιοδοξία μου.

Τηλεόραση βλέπετε; Θα επιλέγατε να συμμετέχετε σε μία τηλεοπτική σειρά;

Δεν βλέπω όχι, αλλά ναι. Εάν μου γινόταν μια ενδιαφέρουσα πρόταση θα ήθελα να δουλέψω σε αυτήν. Με ενδιαφέρει να δοκιμάσω το μέσο. Συνήθως με κινούν οι καλές συνεργασίες και σενάρια που τα διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

Τι συμβαίνει με το θέατρο Χώρος; Θα επιστρέψετε σ΄αυτό;

Εκεί είμαστε. Είμαστε ανοιχτοί και δοκιμάζουμε συνεργασίες και συμπράξεις με άλλα θέατρα όπως με το Σύγχρονο θέατρο. Παράλληλα διατηρούμε το εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα με το ετήσιο θεατρικό εργαστήρι για επαγγελματίες ηθοποιούς και σεμινάρια με ανθρώπους του χώρου που εκτιμούμε πολύ.

Πηγή – InfoWoman