Η καταξιωμένη ηθοποιός και σκηνοθέτρια μιλάει για την παράσταση “Άλκηστις”, τα βιώματα που τη διαμόρφωσαν και τον ρόλο της γυναίκας στην κωμωδία.

Η Έλενα Μαυρίδου μεγάλωσε στα 80s σε μια γειτονιά της Δράμας “που την ξέχασε η αντιπαροχή”, όπως λέει. Που τα σπιτάκια παρέμειναν πέτρινα μέχρι τη δεκαετία του ’90, που οι άνθρωποι πηδούσαν φωτιές του Αϊ Γιαννιού, που “έσπαγαν” μια πίτα όταν γεννιόταν ένα παιδί και ωστόσο χρειαζόταν μόνο να στρίψεις στην γωνία του δρόμου ώστε να πέσεις επάνω στο φαστφουντάδικο της περιοχής. Εκείνη ως παιδί έβλεπε φανατικά μαζί με τα αδέλφια της “Superman” στην τηλεόραση της γιαγιάς της και σήκωνε το σεμεδάκι που κρεμόταν πάνω από την συσκευή για να δει την μπέρτα του σούπερ ήρωα να απλώνεται σε όλο της το μεγαλείο. Στη Δράμα δεν υπήρχε θέατρο, μα ήξερε από μικρή ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός. Και έτσι η έφηβη που άκουγε Nirvana και Sex Pistols πέρασε στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ. Το ξανθό, λεπτό κορίτσι θα μπορούσε εύκολα να τυποποιηθεί στον ρόλο μιας ιδανικής ενζενί. Δεν της έφτανε. Η μεταμόρφωση είναι οργανική ανάγκη της. Όταν μάλιστα κάποιος καθηγητής της στη δραματική σχολή υπονόησε ότι η εμφάνισή της θα μπορούσε να την εγκλωβίσει σε συγκεκριμένους ρόλους, σε μια ακραία εφηβική αντίδραση ξύρισε το κεφάλι της. Άλλωστε, η Έλενα Μαυρίδου κουβαλά στις αποσκευές της ένα θεατρικό βραβείο Μερκούρη και είναι ίσως η μόνη ελληνίδα ηθοποιός που έχει παίξει τόσους ανδρικούς ρόλους, που μαζί με την ομάδα “Χώρος” με προτοστάτη τότε τον Σίμο Κακάλα οργάνωσε στην Ελλάδα, ζώντας σαν μια θεατρίνα μπουλουκιού, παρουσιάζοντας παραστάσεις σε χωριά που δεν είχε πατήσει το πόδι του θίασος εδώ και 30 χρόνια. Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργήσει μαζί με την αδελφή της, Δήμητρα Κούζα, τη δική τους θεατρική στέγη στην Αθήνα, το Θέατρο Χώρος στον Βοτανικό, που μοιάζει με μια σχεδία έρευνας πάνω στην τέχνη του ηθοποιού και της μαγείας της θεατρικής πράξης.

Εξερευνώντας την “Άλκηστη”

Η Έλενα δεν έμεινε μόνο στην υποκριτική, κύκλωσε το θέατρο από κάθε πλευρά. Το 2018 παρουσίασε την πρώτη της σκηνοθεσία επάνω στο έργο του Μπέκετ “Περιμένοντας τον Γκοντό”, ύστερα παρουσίασε τη σκληρά ανθρώπινη “Πτέρυγα”, μια παράσταση για τη μητρότητα εμπνευσμένη από τη δική της εμπειρία από τη νοσηλεία της στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα όταν γέννησε την κόρη της, αλλά και τον “Λάμπρο” του Διονύσιου Σολωμού, όπου ανέπτυξε ένα καθαρά προσωπικό ύφος, ενός θεάτρου που μοιάζει “χειροποίητο”, στήνοντας μια παράσταση με αναλογικού τύπου εργαλεία, όπως το επιδιασκόπιο και χάρτινες φιγούρες μιας ναϊφ αισθητικής. Την έρευνα αυτή μετά τον “Λάμπρο” συνεχίζει με τα ίδια εργαλεία και στην “Άλκηστη” του Ευριπίδη, όπου ο λόγος συναντά της live λύρες και την τεχνολογία του ήχου.

Τι τη συγκινεί λοιπόν στην “Άλκηστη”;

• “Για εμένα αυτό το έργο είναι ρέκβιεμ και γιορτή μαζί . Θρήνος για την Άλκηστη που θυσιάζεται για να σώσει τον Άδμητο και χαρά για εκείνον επειδή χάρη στη θυσία της θα συνεχίσει να ζει. Αυτό ακριβώς το στοιχείο μου φαίνεται ότι εμπεριέχει μία φοβερή ισορροπία και ταυτόχρονα πολύ χιούμορ. Είναι τρομερά δελεαστικό να δεις πώς είναι να πενθείς και να γιορτάζεις μαζί. Πρόκειται για ένα υπέροχο έργο που ξεκινάει πάρα πολύ δυναμικά με τον Απόλλωνα που είναι τιμωρημένος από τον Δία και υπηρετεί τον Άδμητο ως κοινός θνητός. Για αντάλλαγμα της φιλοξενίας και της καλής του συμπεριφοράς, ο Απόλλωνας του προσφέρει ένα προνόμιο: να αποφύγει τον πρόωρο θάνατο, αρκεί να δεχτεί καποιος άλλος να πάρει τη θέση του και να θυσιαστεί. Η μόνη που δέχεται είναι η σύζυγός του, η Άλκηστις”.

Συνάντηση με τον Δημήτρη Λάλο

Στην παράσταση αυτή συναντιέται θεατρικά με τον σύζυγό της, τον Δημήτρη Λάλο. Πώς αποφάσισαν αυτή τη συνύπαρξη;

“Με τον Δημήτρη γνωριστήκαμε για πρώτη φορά το 2015 στην Επίδαυρο στον “Ορέστη”, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα. Έκτοτε δεν παίξαμε ξανά μαζί, ίσως γιατί συναντηθήκαμε σε μια ηλικία που για τη σχέση μας στη ζωή δεν ήταν απαραίτητη και η καλλιτεχνική συμπόρευση. Δεν υπήρξε ποτέ αυτό το “αχ, πότε θα παίξουμε ξανά μαζί!”. Γιατί λοιπόν το αποφάσισαν τώρα; “Είναι κάτι που προέκυψε οργανικά. Όπως ίσως ξέρετε, η “Άλκηστις” είχε παρουσιαστεί και τον περασμένο Απρίλιο στο πλαίσιο του θεατρικού αναλογίου “Παραβάσεις” του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Τότε αναζητούσα ηθοποιούς. Ήθελα να απευθυνθώ σε ανθρώπους που μας συνδέουν πράγματα. Ο Δημήτρης δεν ήταν μια εγκεφαλική επιλογή. Όπως είπα, η “Άλκηστις” είναι μια παράσταση που συνδέεται οργανικά με τον “Λάμπρο”, είναι κομμάτια της ίδιας έρευνας που κάνω και θα ολοκληρωθεί το 2023 με τις “Βάκχες” που θα παρουσιάσω. Ο Δημήτρης είχε παρακολουθήσει λοιπόν όλη την πορεία του “Λάμπρου”. Εκείνη την εποχή με τον Γιώργο Μαυρίδη, τον αδελφό μου, που υπέγραφε τη μουσική της παράστασης “Λάμπρος” όπως και τώρα στην “Άλκηστη”, ερχόμασταν θυμάμαι στο δωμάτιο της Νικολέτας, της κόρης μου, που έχει ένα πολύ ωραίο άδειο τοίχο και προβάλλαμε τις φιγούρες μας και παίζαμε μαζί της για να δούμε τις αντιδράσεις ενός τετράχρονου παιδιού στο ερέθισμα. Ο Δημήτρης ήταν εκεί μαζί μας. Ύστερα μας ακολούθησε στην περιοδεία.

Από εκεί και πέρα ο Δημήτρης έχει δημιουργήσει το δικό του θέατρο, το Tempus Verum – Εν Αθήναις. Είμαστε δυο διαφορετικά θέατρα, προερχόμαστε από διαφορετικές σχολές υποκριτικής, αλλά νομίζω ότι έχουμε σχηματίσει ένα δίκτυο ανθρώπων που συνεργάζονται και στα δύο θέατρα και αισθάνονται ασφαλείς να κινηθούν από το ένα στο άλλο με φοβερή ελευθερία”.

Επόμενο εγχείρημα της, μετά την “Άλκηστη” είναι το κλασικό έργο του Σαίξπηρ “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” που κάνει πρεμιέρα στις 5 Δεκεμβρίου.

-“Επιθυμώ πολύ καιρό να ασχοληθώ με αυτό το έργο. Αυτή τη φορά επιστρέφω στις μάσκες. Είναι μια δουλειά που θα κάνω με νέους ανθρώπους. Με ενδιαφέρει πολύ το εκπαιδευτικό κομμάτι. Θέλω να δημιουργήσω έναν διάλογο με κάτι από το παρελθόν που αγγίζει το σήμερα, μια συνομιλία ανάμεσα στην προπαρασκευαστική διαδικασία δημιουργίας της παράστασης με το ίδιο σκηνοθετικό αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα θα έχει πάρα πολύ χιούμορ, θέλω να παίξω με τα κωμικά στοιχεία που φέρει το έργο” περιγράφει.

Το χιούμορ λοιπόν είναι κάτι που ερευνά. “Υπάρχει ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και χρόνια: η θέση της γυναίκας στην κωμωδία” εξηγεί. “Μοιάζει πάντα υποστηρικτική, ότι βρίσκεται εκεί για να ενισχύσει τα “θέλω” και τις πορείες των ανδρών. Τι σημαίνει γυναίκα στην κωμωδία ως performer δυνατή; Πώς μπορεί να υπάρχει μια γυναίκα κλόουν, μια γυναίκα κομπέρ; Χρόνια με απασχολεί” αναφέρει. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στον λογαριασμό της στο Instagram ξεχωρίζει μια φωτογραφία. Εκείνη μεταμορφωμένη σε έναν αυθάδη κλόουν ονόματι Okimakis. Ποιος ξέρει πότε θα ξυπνήσει ξανά;

INFO

“Άλκηστις”: Θέατρο Χώρος (Πράβιου 6-8), από τις 7 Οκτωβρίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.